حس زنم گفت: امروز دلم شور می‌زند. دستم را گرفت. بغلش کردم. گفت: حس می‌کنم امروز... گفتم: چی شده عزیزم؟ گفت: حس می‌کنم امروز تو را از دست می‌دهم. خنده‌ام گرفت. گفتم: بی‌خیال شو. بی‌خیال نشد. در اتاق را قفل کرد. گفت: امروز نمی‌گذارم بیرون بروی. باید خانه بمانی. اما عزیزم... تو خیالاتی شده‌ای. نه. بیرون نرفتم. اما زنم دست‌بردار نبود: کنار پنجره ننشین. برو آن گوشه. چاقوی ضامندارت کو؟ دستت نباشد. چیزی نگفتم. فکر کردم لابد چیزی بهش الهام شده. می‌گفت: می‌ترسم. می‌ترسم... مرگ پدرم را همین‌طور حس کرده‌بودم. من... نمی‌خواهم تو را هم از دست بدهم. پنجره‌ها را هم بستم. گفتم: همین‌جا کنارم بنشین عزیزم. تا فردا صبح از کنارت تکان نمی‌خورم. و تا عصر از کنارش تکان نخوردم. با هم حرف زدیم. از همه‌چیز. عصر که دیدم دیگر چیزی نمی‌گوید و تکان نمی‌خورد، به طرفش رفتم و شانه‌اش را تکان دادم. مرده‌بود. کاش بیرون رفته بودم...

وقتی تو بیای، همه جا معطر میشه

وقتی تو بیای، سیاه میمیره و سپید به دنیا میاد

وقتی بیای، قلبها با سنگ خداحافظی میکنند و .. شیشه ای میشند.

آقا !

مگه نمی بینی چه غباری دنیا رو گرفته ؟

مگه نمی بینی دلها توی بیقراری و غم غرقه ؟

مگه نمی بینی چشمها خیلی وقته خیسه ؟

مگه نمیدونی چقدر دلتنگیم ؟

آقا !

قسم میدم تو رو

به حرمت مادرت زهرا

زودتر بیا !

گفتم که: " خدا مرا حیاتی بفرست طوفان زده ام راهِ نجاتی بفرست "

فرمود که: " با زمزمهء یا مهدی نذر گل نرگس، صلواتی بفرست "

« الهم صلی علی محمد و آل محمد »

نام خانوادگی

نام خانوادگی‌اش را عوض کرد تا از گذشته‌اش کنده باشد.هرجا می‌نشست از خانواده‌اش بد می‌گفت و حساب خودش را از آن‌ها جدا می‌کرد. کم کم همه باور کرده بودند که آدم دیگری شده. برای محکم?کاری زنش را هم از خانواده?ای انتخاب کرد که رقیب کاری پدرش بود. وقت تقسیم ارث که رسید پدرش شرط کرد که فقط به کسی که نام خانوادگی او را داشته باشد ارث می‌دهد. بعد هرچه‌قدر تلاش کرد اداره ثبت احوال نپذیرفت که نام خانوادگی‌اش را تغییر دهد.....

اعجاز عشق

شفایافته: ناصر احمدى گل
تاریخ شفا: یازدهم بهمن 1375
بیمارى: لالى
زبانش مثل چوب خشک شده بود. گامهاى مهیب ترس را هم آواز با ضربان قلبش مى شنید. چشمانش از حدقه بیرون زده و به کنار جاده خیره مانده بود. در عمق تاریکى ، در کنار جاده، شبحى سفید، چون گرگى نرم در هیبت انسان، برآیینه چشمان ناصر نقش بسته بود. در محل زندگى او، کمى پایین تر چنبره زده بود. او آروز مى کرد مى توانست همچون پرنده اى سبک بال، این مسافت تا خانه را پرواز کند و از این همه اضطراب رهایى یابد.
صداى موتور سیکلت در دشت مى پیچد و مرد را به شبح نزدیکتر مى کرد. سکوت دشت ترس زنده مى کرد و نفس در سینه ناصر حبس شده بود. به چندمترى شبح که رسید تعجب کرد! به او خیره شد. باورش نمى شد. تمام توانش را به کار گرفت تا بر سرعت موتورسیکلت بیفزاید، اما دیگر رمقى نداشت. پلک بر هم نهاد و بعد از چند لحظه پرده از دیدگان مشوشش برداشت.
شاید خیالاتى شده بود، قلبش بشدت مى تپید و مثل گنجشکى که مى خواهد آزاد شود، خود را به قفس سینه مى کوبید. رخ برگردانید تا یقین پیدا کند که آنچه بر او گذشته کابوسى بیش نبوده است. نه امکان نداشت، احمد بر ترک موتورش سوار شده بود. ناصر ترسیده بود، خواست احمد را پیاده کند. اما دستش از میان بدن احمد عبور کرد، گویى جسم او از مه تشکیل شده بود، ترس بیش از پیش بر او چیره شد.
کنترل موتورسیکلت از دستش خارج گردید و او را نقش بر زمین کرد. تابوت بر روى دستها به جلو مى رفت همه سیاه پوش بودند، چه کسى مرده بود؟ چرا همسر و فرزندان ناصر زار مىزدند؟ چرا برادرش نام او را با گریه صدا مى زد؟ با شتاب بیش آنها رفت. تلاش کرد که برادر را در آغوش بکشد و آرام کند، اما گویى جسم او همانند احمد از مه تشکیل شده بود.
جنازه را براى شستشو به داخل غسالخانه انتقال دادند.
آه !! این خود اوست یعنى ... یعنى ...
آب سرد را باز کردند، موج آب، او را به ساحل بیدارى کشاند. با سختى چشمانش را گشود، خود را روى تخت و در حصار سایه هایى یافت که او را احاطه کرده بودند. سایه ها پررنگتر شدند. ناصر تکانى به خود داد که برخیزد اما به سبب ضعف زیاد نتوانست. برادر ناصر با حالى پریشان در آستانه در اتاق ظاهر شد، دوان دوان به سویش آمد و او را در آغوش کشید و در حالى که سعى داشت بر اعصابش مسلط شود، گفت: حالت خوبه داداش جون؟ بعد رو به سوى مشهدى على کرد و ادامه داد: خدا خیرت بده که ناصر رو رسوندى به بیمارستان، واقعا متشکرم. نگفتى حالت چطوره داداش؟ ناصر تلاش کرد که کلمه اى در پاسخ برادرش بگوید، اما هر چه کوشید نتوانست. پزشک، برادر ناصر را به بیرون از اتاق دعوت کرد.
همسر ناصر که بر روى یکى از نیمکتهاى کنار راهرو نشسته بود و مى گریست، با دیدن پزشک و برادر همسرش، از جا برخاست و به طرف آنها رفت و با بغض پرسید: آقاى دکتر حال ناصر چطوره؟
پزشک که سعى در آرام نمودن آنها داشت، گفت: حالش رضایت بخش است. تنها مشکلى که وجود دارد این است که متأسفانه آقاى احمدى قدرت تکلم را از دست داده است. برادر ناصر با تعجب پرسید: براى چه؟ دکتر گفت: علتش به درستى مشخص نیست، ولى احتمالاً باید شوکى به ایشون وارد شده باشه که در این مورد متأسفانه کارى از دست ما ساخته نیست. و شما مى تونید فردا بیمار رو به منزل ببرید.
با این که از آن حادثه چند هفته مى گذشت، ناصر نتوانسته بود خواب راحت داشته باشد. هر چه مى کوشید به آن حادثه فکر نکند، نمى توانست. آن اتفاق چون کابوسى وحشتناک، آسایش را از او سلب نموده بود.
ناصر با چشمانى کم فروغ و گونه هایى بى رنگ، در کنجى از اتاق نشسته و در سکوت فرو رفته بود. غم بیمارى او را تا درگاه یأس پیش برده بود.
احساس دلتنگى ، قلبش را فشرد. زن سکوت حزن انگیز اتاق را شکست و گفت: میگم ناصر، ما که به خیلى از دکترا مراجعه کردیم و نتیجه نگرفتیم. برادرم با خانواده اش مى خوان برن مشهد به منم گفتن که اگه مایل باشیم همراهشون بریم.
مرد نگاه غمبارش را به تصویر بارگاه منور حضرت رضا(ع) که به دیوار نصب شده بود، انداخت. درخشش گنبد و گلدسته ها، نور عشق و امید را در دل او روشن کرد، اشک در دیدگانش حلقه زد و عشق زیارت امام رضا(ع) بر دلش شعله ور شد. خنکاى پاییز، جاى خود را به سرماى زمستان داده بود. ابرهاى تیره آسمان را پوشانده و با تندى وزیدن گرفته بود، و سرما تا مغز استخوان نفوذ مى کرد.
در صحن حرم مطهر تعداد زیادى از زوار عاشق به چشم مى خوردند که ذکرگویان داخل حرم مى شدند. باقى مانده برف شب قبل بر روى گنبد طلا جلوه زیبایى خاصى داشت. ناصر به همراه چند بیمار دیگر در پشت پنجره به انتظار نشسته بود. باد بر صورتش شلاق مى زد. کلاهش را تا روى ابروانش پایین کشید و در خویش فرو رفت. چشمهایش مملو از اشک شده نگاه نیازمندش را به پنجره گرده زد. ناصر در حریم عشق و در جمع حاجتمندان، کعبه دلش را به زیارت نشسته بود. بغضش گشوده شد و در دل به ائمه(ع) متوسل گردید.
او آرام مى گریست و در سکوت با تلاوت آیات قرآن از خداوند کمک مى خواست، و با آب دیده، دل را صفا مى داد.
هنگامى که پلکها بر نگاهش پرده کشید، آقایى سبزپوش در هاله اى از نور، در حالى که شال سبز بر کمر داشت به سوى او آمد و با شیرینترین لحن فرمود: برخیز! طنین صداى آقا برتن خسته اش روحى تازه بخشید. ناصر هیجان زده از جا برخاست، گویى نسیم رحمت وزیدن گرفته و گرد و غبار اندوه را از زندگى او زدوده، و به جاى آن شفا و شادى را به ارمغان آورده بود.
جشن آب و آیینه و گل و ریحان بود، فرشتگان چه زیبا میزبانى مى کردند و دامن دامن گل سرخ محمدى برسر و روى زائران مى ریختند. رایحه عشق شامه ها را نوازش مى داد، و عاشقان به پراکنده در گلستان جاویدان رضوى ، با چشمانى پر ستاره، عنایت مولا را به نظاره نشستند.

قدمى از میان نور شفایافته: راضیه یعقوبى 12 ساله ، اهل بروجرد تاریخ شفا: خرداد 1368 بیمارى: سرطان هى دخترها! برین تو! هوا سرده... سرما مى خورین! پنجره اى باز مى شد. زنى لچک به سر، میان قاب آن هویدا مى گردید و همین حرف را مى زد. اما ما گوشمان هم بدهکار این حرفها نبود. بى توجه دست در دست هم داده، دایره اى ساخته بودیم و سرود مى خواندیم، تن به خیسى باران سپرده بودیم و صداى شادیمان تمامى کوچه را پر کرده بود. باران میاید جرجر پشت خونه هاجر هاجر عروسى داره دمب خروسى داره. بارون که شدیدتر مى شد، لچ آب که مى شدیم هلهله کنان به همان خانه اى مى رفتیم که زن لچک به سر از قاب پنجره اش ما را صدا زده بود. فرقى نمى کرد چه مادر من چه مادر دیگران چه خانه من، چه خانه دیگران. زیر کرسى یا کنار بخارى گرم، تنهاى خیس خود را مى خشکاندیم و با چاى داغ پذیرایى مى شدیم همیشه همین طور بود و هر روز که باران مى بارید ما همین آش را داشتیم و همین کاسه. باران مى بارد دانه هاى ریز و درشت آن با ضرباتى هماهنگ به شیشه مى خورد، و قاطى با صداى یکنواخت ناودان آهنگ دل نوازى را مى سازد. تنها و رنجو، روى تخت بیمارستان دراز کشیده ام، در نگاهم باران است و اندیشه ام به دورها راه مى گیرد، به آن روزهاى شاد، بارانهاى تند بهارى و تن به خیسى آن سپردن، سرود خواندن هاى با هم و در بارن دویدن ها. حالا چه مانده برایم از آن روزهاى خوب؟ جز خاطره اى گنگ و شبهى از همسن و سالانم که حالا به حتم قد کشیده اند و بزرگ شده اند چقدر دلم برایشان تنگ شده است. چشمانم را روى هم مى گذارم و سعى مى کنم تا به یاد بیاورم. سعى مى کنم تصویر یکى یکى شان را در ذهنم نقش کنم صداهایشان را مى شنوم. با آهنگ ناودان و باران سرود مى خوانند. چقدر شادند و رها: بارون میاد جرجر ... گوشهایم را تیز مى کنم سعى مى کنم تا صداها را بشناسم، پشت خونه هاجر، بارون میاد جرجر ... صدیقه است، طاهره، حکیمه، هما و من.   صداى دست زدنهایشان در گوشم مى پیچد، قاطى با صداى زنى که صدایمان مى زند، هى دخترها! بیاین تو، هوا سرده سرما مى خورین، هى راضیه! راضیه! صدا صداى مادرم است. چشمانم را باز مى کنم. هموست که بالاى سرم نشسته و به صورتم خیره مانده، هنوز نخوابیدى ؟ نه مادر، دست مهربانش را روى پیشانى ام مى گذارد خم مى شود و صورتم را مى بوسد: امروز مرخصى ، دکتر مى گفت: حالت خیلى بهتر شده مى بریمت خونه بعد هم یه مسافرت، کجا؟ من مى پرسم و مادر لبخندى مى زند و مى گوید: دوست دارى کجا بریم؟ بى اختیار فریاد مى زنم: خب معلومه، مشهد ... تمامى حواسم به او بود از خواب که برخاست با تعجب و هراس به این سو و آن سو نگریست، عرق بر سر و رویش نشسته بود مى لرزید. دست بر طنابى را که به گردن بسته بود کشید. طناب باز شد. هراسان از جا برخاست. نگاهش بى هدف به هر سو چرخید. مراکه دید کمى آرامش یافت. لبخندى بر لبهایش نشست و خندید. خنده اش، به هق هق گریه مبدل شد، جلو آمد و کنارم نشست: مادرم کجاست؟ او را به آغوش کشیدم و پرسیدم: شفا گرفتى ، نه؟ سرش را تکانى داد و گفت: خواب دیدم یه خواب عجیب. هفت روز است که دخیل بسته ام در طول این مدت دو نفر شفا گرفته اند: یکى همان دختر و دیگرى زنى که دیشب شفا گرفت، مى گفت سرطان دارد، مثل من اما شفا گرفت و رفت، او هم خواب دیده بود. پس چرا امام به خواب من نمى آید؟ اگر به خوابم بیاید دامنش را خواهم گرفت به پایش خواهم افتاد، به او خواهم گفت که سرطان چه بلایى به سرم آورده است. یکى از کلیه هایم را از کار انداخته و دیگرى را هم خراب کرده است. به او خواهم گفت که هر بار زیر دستگاه تصفیه خون ( دیالیز ) مى روم، چقدر زجر مى کشم مى میرم و دوباره زنده مى شوم آرى به او خواهم گفت و با التماس خواهم خواست که مرا هم شفا دهد. دسته اى کبوتر در بالاى سرم اوج مى گیرند و در آن سوى گلدسته هاى حرم از نگاهم پنهان مى شوند. نسیمى ملایم وزیدن مى گیرد نگاهم به مادر مى افتد که از سقاخانه برایم آب مى آورد در ظرفى کوچک و زیبا اما من که تشنه نیستم. بگیر، آب شفاست. صداى که بود؟ مادرم؟ اما او که چیزى نگفت. فقط ظرف آب را جلوى رویم گرفت و در نگاهم خندید. حتى لبهایش هم تکانى نخورد ظرف آب را از دستش گرفتم. بنوش آب شفاست. دوباره صدا آمد این بار نزدیکتر. صداى مردى بود. رو چرخاندم نورى چشمانم را زد نور از آن سوى ضریح مى آمد، قدحى از میان نور، آب به رویم پاشید، یک بار، دوبار، چند بار، خیس خیس شدم مادر با تحیرتکانم مى داد. هى راضیه! چه شده؟ بیدار شو دخترم، بیدار شدم. باز باران بود که مى بارید و من خیس خیس شده بودم، مادرم پتویى را به دورم پیچید، مرا بغل کرد و با خود به داخل حرم برد. چت شده بود راضیه؟ خواب مى دیدى ؟ ها مادر، خواب مى دیدم، یه خواب عجیب، چقدر دلم مى خواست بازهم بخوابم و خواب ببینم. باز آن دست نورانى از آن قدح نور برویم آب بپاشد. دوباره پلکهایم را روى هم مى گذارم و آرام زمزمه مى کنم کاش بیدارم نکرده بودى مادر! باران میاد جر جر پشت خونه هاجر هاجر عروسى داره دمب خروسى داده با هم هستیم همان هم بازى هاى قدیمى. دست در دست هم داده، شاد مى خوانیم. سرود باران، و باز هم پنجره اى باز مى شود و زنى لچک به سر میان قاب آن هویدا مى گردد: هى دخترها، بیاین تو ... صداى مادر است، چشمانم را باز مى کنم مادر رو به روى نگاهم ایستاده است همراه با تمامى هم بازیهاى قدیمى ام زیارتت قبول راضیه! گلها را مى گیرم و به رویشان مى خندم مادر شاخه هاى گل را در گلدانى کنار پنجره مى چیند. در بیرون باران مى بارد. برخورد دانه هاى باران بر شیشه پنجره، قاطى با صداى ناودان آهنگ زیبایى را ساخته است.

شوق پرواز

شفایافته: سمیه ملایى بالاخانه
12 ساله ، اهل زابل ، روستاى بالاخانه
تاریخ شفا: نهم مهرماه 1373
بیمارى: فلج هر دو پا
گفتم ویلچرم را نفروش، مى خوام داشته باشمش.
پدر نگاهش را به طرف من چرخاند، دستى به سرم کشید، آهى از دل کند و گفت روزهاى سختى رو گذروندیم دخترم، من و تو مادرت.
آه مادرم ... چقدر دلم برایش تنگ شده است.
یک هفته است او را ندیده ام، اما گویى سالهاست از او دورم.
اگر مى توانستم پرواز کنم این فاصله را طى مى کردم.
بال مى کشیدم و خودم را به مادرم مى رساندم این خبر شاد را به او مى دادم و مى گفتم: مادر دیگه نمى خواد دور از چشم من گریه کنى .
دیگه نمى خواد وقتى که خوابم، کنار بسترم بنشینى و پاهاى خشکیده مو ببوسى ، حالا شفا گرفتم مادر، حالا مى تونم راه برم، بدوم، بازى کنم و شادباشم.
شوق عجیبى داشتم، شوق یک پرواز، یک عروج.
مى خواهم حداکثر استفاده را از سلامت پاهایم ببرم کاش آن لحظات نورانى ، آن زمان روحانى بیشتر طول مى کشید کاش زمان مى ایستاد و من در خلأ آن خلسه عاشقانه، لحظاتى چند شناور و گم مى شدم.
وقتى آقا آمدند عطر وجودشان همه فضا را پر کرد و مشامم و نوازش داد.
دستى پر نور از آستین سبزشان بیرون آمد و به نوازش بر سر و صورتم کشیده شد.
داغ شدم انگار خورشید به زمین آمده بود و از نزدیک بر من مى تابید.
حرارت آن دست نورانى بر سر و صورتم رویید و تمامى وجودم را پر کرد حتى پاهایم جان گرفته بود و از حرارت آن دست خورشیدى داغ شده بود.
آقاى سبز پوش نگاهش را که همه نور بود به من دوختند و پرسیدند: به زیارت من آمده اى ؟ بى اختیار جواب دادم: بله آقا، به زیارت شما آمده ام، به پابوس و شفا خواهى از شما.
مهربانانه پرسیدند: چه حاجتى دارى دخترم؟ اشاره اى به پاهاى خشکیده و لمسم کردم وگفتم: پاهایم آقا، پاهایم خشکیده اند، مثل یک تکه چوب، شفا مى خواهم آقا!
لبخندى بر لبانشان نشست؛ لبخندى که پر ستاره بود، خورشیدى بود، آبى بود، آسمانى بود، مثل آسمان آبى شبهاى زابل پر ستاره بود. هیچ وقت لبخندى بدان زیبایى ندیده بودم.
گفتند: از راه دور آمده اى، خسته اى، بخواب
آرام بخواب صبح که از خواب بیدار شدى شفایت را گرفته اى و پاهایت سالم خواهند بود.
یک بار دیگر دست مبارکشان را روى صورتم کشیدند و چشمانم را بستند، بخواب رفتم.
صداى اذانى از دور شنیده مى شد و صداى نقاره خانه مى آمد.
صداهایى قاطى با همهمه و صلوات به گوشم مى رسید: گویى آقا به دیدنش اومدن، چهره اش نوارنى شدهـنور دیدار آقاست.
نگاه کنید پاهاى فلجش داره تکون مى خوره، به حتم مورد عنایت آقا قرار گرفته، آره شفا یافته، شفا یافته ...
چشمهایم را باز کردم، نقاره خانه همچنان مى نواخت، صداى مؤذن از گلدسته ها مى آمد، صبح آمده بود؛ صبح نوید، صبح امید، صبحى که وعده اش را آقا به من داده بود، جمعیت زیادى گردم را گرفته بودند پدر در کنارم در پهلوى ضریح امام بر زمین افتاده بود و با صداى بلند مى گریست.ـ
سجده شکر به جاى مى آورد و خدا را سپاس مى گفت.
پس حقیقت داشت؟ من شفا گرفته ام؟ باورم نمى شد آن خواب آن رؤیاى شیرین با آن دیدار روحانى واقعیت داشت، من به دیدار آقا رسیده بودم.
حال زنها گردم را گرفته بودند و چادرهاى سیاهشان حجابى شده بود بین من و مردم، لباسهایم به تبرّک تکه تکه شد، هزار تکه شد، بعد دستهایى به سویم بال گشودند، آغوشهایى از محبت به سر و رویم گشوده شد خود را در بغل هزاران مادر دیدم.
اى کاش مادر خودم هم مى بود و این لحظات عاشقانه را از نزدیک مى دید.
به زابل که رسیدیم، همین که از اتوبوس پیاده شدیم ، پدر ویلچر را از باز اتوبوس پایین آورد از من خواست بر آن بنشینم، با تعجب گفتم من که سالمم.
با مهربانى گفت: مادرت که اینو نمى دونه و ممکنه از دیدن تو شوکه بشه و خداى نکرده سکته کنه، وقتى که به خونه رسیدیم آروم آروم ماجرا رو براش تعریف مى کنیم، بعد مى تونى ویلچر رو براى همیشه کنار بگذارى.
قبول کردم و دوباره بر ویلچر نشستم، از این که ماهها زندانى این ویلچر بودم نسبت به آن احساس بدى داشتم، در دل آروز مى کردم هیچ کس دچار این زندان نشود.
به کوچه منزلمان نزدیک مى شدیم و تپش قلبم بیشتر مى شد، نمى دانستم وقتى مادر را ببینم چه حالى پیدا خواهم کرد؟ آیا طاقت خواهم آورد که بر ویلچر آرام بگیرم و شاهد اشک ریختن او باشم؟ نه به حتم از جا بر خواهم خواست تا پیش قدمهایش خواهم دوید، خود را به پاهایش خواهم انداخت و از او عاجزانه خواهم خواست که دیگر گریه نکند و پنهانى اشک نریزد.
آخرین پیچ خیابان را که پشت سر گذاشتیم به کوچه منزلمان رسیدیم، همان کوچه تنگ و پر ماجرا، کوچه آشنا و پر یادو خاطره کودکى .
آن روزها که سالم بودم و همراه و همبازى با دیگر دختران محله در این کوچه دنبال هم مى دویدیم و شادى هایمان را با هم تقسیم مى کردیم.
به داخل کوچه پیچیدیم، بچه ها در حال بازى بودند به دنبال هم مى دویدند و چقدر شاد بودند. پدر ایستاد، به بچه ها نگاه کرد من نیز لحظه اى بازى و شادى آنها را به چشم کشیدم. به یاد روزهایى افتادم که با حسرت از پس پنجره به آنها مى نگریستم و مى گریستم. آن روزهایى که خانه دلم سراى غم بود. بچه ها تا مرا دیدند دست از بازى کشیدند، همیشه با دیدن من بازى را رها مى کردند و در گوشه اى مى ایستادند تا من از برابرشان بگذرم، هیچ وقت در برابر نگاه من بازى نمى کردند، شاید دلشان به حال من مى سوخت.
حالا هم نگاهشان پر از ترحم و اندوه بود. به آنها گفتم نزد طبیبى مى روم که طبابتش خدایى است اگر از نزد این طبیب ناامید برگردم دیگر هیچ امیدى به سلامت نخواهم داشت. حالا آنها مرا مى دیدند که بر ویلچر نشسته ام، پس دیگر هیچ امیدى به بهبودى من نداشتند.
سیمین حیرت زده جلو آمده و در برابر نگاه من ایستاد و گفت: پس تو شفا نگرفتى ؟ لبخندى زدم و گفتم: با دعاى خیر شما چرا، ولى ... هنوز حرفم تمام نشده بود که مادر از منزل بیرون دوید تا مرا نشسته بر ویلچر دید فریاد کشید و گریست.
سیمین پرسید: ولى چى ؟ مادر جلو آمد در حالى که نگاهش پر از گریه بود، طاقت دیدن آن چشمهاى بارانى را نداشتم، دوست داشتم از جا برخیزم خود را به آغوشش بیاندازم و با فریاد بگویم: دیگه بسه مادر، گریه بس، لبخند بزن و شادى کن، دخترت شفا گرفته، حالا من مى تونم روى پاهاى خودم بایستم، بدوم و بازى کنم، مى تونم تو کارهاى خونه کمکت کنم.
سیمین پرسید: بگو سمیه چه اتفاقى برایت رخ داده؟ خوب شدى یا نه؟ نگاهم را از مادر چرخاندم تا چهره غمگین سمین، و پرسیدم: داشتین چى بازى مى کردین؟ گفت قایم باشک بازى ، گفتم: کى گرگه؟ گفت هر کسى تازه بیاد به بازى.
با خنده گفتم: این دفعه رو کور خوندى ، این دفعه دیگه من گرگ نیستم از جا برخاستم و با فریاد گرفتم این دفعه من شیرم، شیر شیر بچه ها با صداى بلند هلهله کشیدند، مادر نگاهش مات به پاهاى ایستاده من ماند.
هنوز باورش نبود، تکیه اش را به دیوار داد و آرام زمزمه کرد: یا امام رضا! یا ضامن آهو! اى خداى بزرگ! شکر، شکر.
پدر در نگاه مات مادر خندید.
بچه ها دورم را گرفته بودند و یکصدا آواز مى خواندند، آوازى شادى و سرور ...

تبریک مهرماه92
اشک
ولادت امام رضا علیه السلام
و او که شاهد زندگی ماست...
خدا گفت: در ملکوت من همیشه جایی برای تو هست ، بیا !
[عناوین آرشیوشده]