هشت راز طراحی کلاس

1. باور کنید: نوجوانی،سن پرخاشگری است.

2. باور کنید: نوجوانی، دوره زود رنجی و حساس بودن است.

3. باور کنید: نوجوانی، دوران لجبازی و مخالفت است.

4. باور کنید: نوجوان، ‌بسیار عیب‌جو و اهل انتقاد است.

5. باور کنید: نوجوانی دوره سنت شکنی آداب و رسوم اجتماعی است.

6. باور کنید: نوجوانی، «سن دینی»‌است.

7. باور کنید:‌ نوجوانی، دوره سخت پذیری است.

8. باور کنید: نوجوانی دوره خیال پردازی و بازسازی است.

9. باور کنید: نوجوانی، بحرانی‌ترین مرحله زندگی هر فرد است.

10. باور کنید: نوجوانان، رهبران آینده جامعه هستند.

11. باور کنید: به راحتی در دل نوجوانان، نمی‌توان نفوذ کرد.

12. باور کنید: نوجوان به استقلالش بسیار اهمیت می‌دهد و حاضر است همه چیز را حتی پدر و مادر و معلم را فدای آن کند.

13. باور کنید: نوجوان، استقلال را تنها در خلاص شدن از قیود خانواده می‌پندارد.

14. باور کنید: نوجوان، برای حل مشکلاتش شدیداً نیازمند حمایت عاطفی خانواده است.

15. باور کنید: تماس (ارتباط نزدیک) با نوجوان، بسیار دشوار است.

16. باور کنید: حرف زدن و صحبت کردن،‌ نه نصیحت و پندو اندرز با نوجوان، سبب ایجاد اطمینان در گذرگاههای‌ دشوار و مخاطرات زندگی است.

17. باور کنید: همدلی و همزبانی با نوجوان، تشویش و اضطراب او را تقلیل می‌دهد.

18. باور کنید: نوجوان، شما را امین و یاور خویش می‌پندارد.

19. باور کنید: نوجوان، احساس می‌کند در رفع مشکلات خودمی‌تواند به شما تکیه کند.

20. باور کنید: در خلال گفت و شنود با فرزندتان می‌توانید با افکار و مسائل او آشنا شوید.

21. باور کنید: صحبت کردن سنجیده و اصولی با نوجوان، عامل رفع به موقع مشکلاتش می‌شود.

22. باور کنید: رفتار درست یا نادرست شما با نوجوان، نقش مهمی در نزدیکی یا دوری آنان با شما دارد.

این گونه باید تربیت کرد!

· ترک عادت

به حضرت آیةالله مدنی رضوان الله تعالی علیه اطلاع دادند طلبه ای است که صبح ها دیر از خواب برمی‌خیزد حضرت استاد شهید بدون کلام، چهل روز صبح به دیدار او می‌رود، او را از خواب بیدار می‌کند، با او نماز می‌خواند، قرآن می‌خواند، صبحانه میل می‌فرماید تا آن عادت ناپسند را از او بگیرد و موفق هم می‌شود.9

· محبت استاد

من چندین سال در کاشان در یک کلاس برای دانش آموزان و طلاب تدریس می‌کردم و تدریس چند ساله من آنچنان اثر نداشت که تدریس یک روزه استادی نا آشنا. و آن قضیه این طور بود که ایشان وقتی خواسته بود وارد کلاس شود مشاهده کرده بود که کفشهای محصلین آفتاب می‌خورد و داغ می‌شود و ممکن است پاهای آنها را بیازارد. بدون درنگ یک گونی بدست آورده، خیس نموده و روی کفشها انداخته بود و زمانی که دانش‌آموزان با چنین صحنه‌ای روبرو شدند و این چنین محبت و انسان دوستی را از آن استاد عزیز احساس کردند تمام درسهای سالیان من فراموش شد!

درباره محقق خراسانی صاحب کفایة‌‌‌ الاصول می‌خوانیم:‌ ایشان گرچه با برخی از شاگردان خود در تفکرات سیاسی اختلافاتی داشت، لکن هنگامی که آنان نزد استاد می‌آمدند و از وی یاری می‌خواستند، آن مرد بزرگ با نهایت گشاده روئی نیاز آنان را بر می‌آورد و بیشتر از آنچه تقاضا داشتند انجام می‌داد، به طوری که شاگردان از نیکیهای استاد شرمسار می‌شدند.

· خلوص

درباره آخوند ملاعبدالله شوشتری گفته‌اند:

وی در یکی از دیدارهایش با شیخ بهائی، وقتی شیخ از ایشان درخواست نماز جماعت می‌کند، آن جناب اندک تاَملی کرده و بی توجه به این درخواست به منزل می‌رود. وقتی می‌پرسند:‌چرا نماز را به جماعت نخواندید؟! با خلوص فراوان که از هزاران سخن و نوشته مؤثرتر است، جواب می‌دهد: دیدم چنان نیستم که اگر شیخ به من اقتدا کند در حالم تغییری حاصل نشود، لذا اجابت ننمودم.

کوله‌بار عشقم را بر دوشم می گذارم و به راه می افتم . چرا و کجا نمیدانم. فقط میدانم که دیگر باید بروم باید راه بیفتم ، وقت زیادی ندارم باید عجله کنم . باید هرچه‌ عشق در دل دارم را در کوله‌بارم بگذارم و به راه بیفتم.

می روم و می روم تا جایی که عشق بگوید. می روم تا ببخشم ، می روم تا دوست داشته باشم.

می روم تا به باغی برسم که در آن فرشته‌ای زیبا مرا با تمام وجودش به آغوش بکشد و من پر از آرامش شوم ، پر از شادی.

می روم تا به جایی برسم که نور هفت رنگ مهر خدا بر دلم بتابد تا هرچه زنگار است از دلم زدوده شود.

دل من باید پاک شود. دل ما باید پاک شود.

چه‌قدر دلم هوای خدا را کرده است امشب.

بوی خدا به مشامم می رسد ، چنان خدا را بو میکشم که تا اعماق وجودم پر از خدا می شود، حضورش را با تمام وجودم می خواهم و حس می کنم،

چه حس شیرینی ، چه حس دلپذیری......

میدانم که روزی خواهی آمد...

ای آبروی دو عالم

ای منجی خاتم

تمام اطلسی های باغچه

هوایت را کرده اند

ای گل نرگس

تمام گلخانه های جهان

انتظارت را می کشند

میدانم که روزی خواهی آمد

پایان انتظار نزدیکست

بگو کدامین آدینه را به یمن قدومت ریسه بندم

بگو کدامین کوچه را به حرمت قدمهایت آبپاشی کنم

صدای نبض ثانیه شمار زمان را می شنوم

میدانم روزی خواهی آمد

گوشهایم منتظر است

بگو کدامین سحرگاه بانگ انالمهدیت را استماع خواهم کرد

پایان انتظار نزدیکست

خواهی آمد

گروهى از فارغ التحصیلان قدیمى یک دانشگاه که همگى در حرفه خود آد م هاى موفقى شده بودند، با همدیگر به ملاقات یکى از استادان قدیمى خود رفتند. پس از خوش و بش اولیه، هر کدام از آنها در مورد کار خود توضیح می داد و همگى از استرس زیاد در کار و زندگى شکایت می کردند. استاد به آشپزخانه رفت و با یک کترى بزرگ چاى و انواع و اقسام فنجان هاى جوراجور، از پلاستیکى و بلور و کریستال گرفته تا سفالى و چینى و کاغذى (یکبار مصرف) بازگشت و مهمانانش را به چاى دعوت کرد و از آنها خواست که خودشان زحمت چاى ریختن براى خودشان را بکشند.

پس از آن که تمام دانشجویان قدیمى استاد براى خودشان چاى ریختند و صحبت ها از سر گرفته شد، استاد گفت: «اگر توجه کرده باشید، تمام فنجان هاى قشنگ و گران قیمت برداشته شده و فنجان هاى دم دستى و ارزان قیمت، داخل سینى برجاى مانده اند. شما هر کدام بهترین چیزها را براى خودتان می خواهید و این از نظر شما امرى کاملاً طبیعى است، امّا منشاء مشکلات و استرس هاى شما هم همین است. مطمئن باشید که فنجان به خودى خود تاثیرى بر کیفیت چاى ندارد. بلکه برعکس، در بعضى موارد یک فنجان گران قیمت و لوکس ممکن است کیفیت چایى که در آن است را از دید ما پنهان کند.

چیزى که همه شما واقعاً مى خواستید یک چاى خوش عطر و خوش طعم بود، نه فنجان. امّا شما ناخودآگاه به سراغ بهترین فنجان ها رفتید و سپس به فنجان هاى یکدیگر نگاه مى کردید. زندگى هم مثل همین چاى است. کار، خانه، ماشین، پول، موقعیت اجتماعى و .... در حکم فنجان ها هستند. مورد مصرف آنها، نگهدارى و دربرگرفتن زندگى است. نوع فنجانی که ما داشته باشیم، نه کیفیت چاى را مشخص می کند و نه آن را تغییر می دهد. امّا ما گاهى با صرفاً تمرکز بر روى فنجان، از چایى که خداوند براى ما در طبیعت فراهم کرده است لذت نمی بریم.

خداوند چاى را به ما ارزانى داشته نه فنجان را. از چایتان لذت ببرید. خوشحال بودن البته به معنى این که همه چیز عالى و کامل است نیست. بلکه بدین معنى است که شما تصمیم گرفته اید آن سوى عیب و نقص ها را هم ببینید. در آرامش زندگى کنید، آرامش هم درون شما زندگى خواهد کرد.

سر هر دیواری، میخکی خواهم کاشت

او آمد...
با واژه هایی همه از جنس بلور
آمد تا به گلدانهایمان آب دهد.
آمد تا سر هر پنجره ای شعری بخواند.
آمد و ماند و هیچ وقت نرفت.
و چه مهمانی از او عزیزتر در ضیافت پاییز همیشگیمان
خوش به حال برگهای پانزدهمین روز مهر
خوش به حال گلدانها و بادبادکها
خوب شد آمدی
تولدت مبارک

به نام حق به نام آنکه دوستی را آفرید، عشق را ، رنگ را ... به نام آنکه کلمه را آفرید. و کلمه چه بزرگ بود در کلام او و چه کوچک شد آن زمان که میخواستم از او بگویم. سالهاست دچارش هستم. و چه سخت بود بیدلی را ، ساختن خانه ای در دل. و این دل بینهایت، چه جای کوچکی بود برای دل بیتابش. او رفت و من نشناختمش . در تمام میخکهای سر هر دیوار، آواز غریبش را شنیدم اما نشناختمش. همانگونه که بغضهای گاه و بیگاهم را نشناختم. فقط آنقدر او را شناختم که در سایه های افتاده به کلامش، به دنبال جای پای خدا باشم. اینجا، هر چه هست، جز با صداقت او و کلام و نقشهای او، حوض بی ماهیست. شاید مزرعه ای باشد با زاغچه ای بر سر آن زاغچه ای که هیچکس جدی نگرفتش . اینجا را هدیه اش میکنم. به آنکس که برای سبدهای پرخوابمان، سیب آورد. حیف که برای خوردن آن سیب، تنها بودیم . چقدر هم تنها ...

یکی از اساسی ترین توهمات آدمی،
این است که گمان می کند عشق را می شناسد؛
به همین سبب از تجربه ی عشق عاجز است.
هر کسی می پندارد که می داند عشق چیست؛
بنابراین، نیازی به تجربه ی آن احساس نمی کند.
به همین دلیل عشق با دنیای ما قهر کرده است.
ما با عاشقانی روبروییم که از عشق تهی اند.
والدین تظاهر می کنند که
فرزندانشان را دوست دارند،
شوهران تظاهر می کنند،
همسران تظاهر می کنند ـ
تظاهر و تظاهر.
البته هیچ کس به عمد این کار را نمی کند.
بسیاری از آنها نمی دانند که چنین می کنند.
ای کاش از همان ابتدا آدم ها می آموختند که
عشق برترین هنر زندگی ست،
به جادو می ماند و معجزه می کند!
ای کاش می آموختند که عشق را باید کشف کرد،
باید برای کشف آن زحمت کشید،
باید به ژرفای آن رفت و شیوه های آن را آموخت!
عشق، هنر است.
عشق ورزیدن، مهارت نیست،
بلکه امکانی بالقوه در همگان است؛
به همین سبب امید آن هست که
روزی همگان به بلندای بلند عشق صعود کنند.
در واقع تنها در چنان روزی ست که
انسانیت حقیقی زاده می شود.
ما هنوز پیش از آن واقعه ی عظیم زندگی می کنیم.
آن واقعه ی بزرگ و باشکوه هنوز روی نداده است.

تبریک مهرماه92
اشک
ولادت امام رضا علیه السلام
و او که شاهد زندگی ماست...
خدا گفت: در ملکوت من همیشه جایی برای تو هست ، بیا !
[عناوین آرشیوشده]