تو مرا به درد می خوانی...

از التیام محذورم میداری...

حنجره ی زخمی مرا می ستایی و از نداشتن این درد افسوس می بری...

به درد می اندیشم...به خود ِ خود ِ درد...

دردی از جنس بودن...که گاه زخمهایی عمیق می گذارد...

گویند زمان التیام هر دردی است...

من به درد می اندیشم ...به التیام نیز...آنگاه که زخم روی زخم می آید و تابم نمی آید...

وآن هنگام، زمان در هاون روزمرگی نیست می شود تا مرهمی باشد ...

زخم ها رو به التیام می روند

روزگار در کوبش روزمرگی نیست می شود...

اما...

چیزی درونم نجوا می کند

گوش هایم نمی خواهند بشنوند...بی تفاوت می گذرند...

قلبم اما...نمی تواند تظاهر کند، می بیند و می شنود...

زمزمه ها بلندتر می شود...دلم می تپد و اندیشه التیام را از هم می درد...

زخم های نیم بند را نگاه می کنم...زخم ها را خواهم کند تا جاری شود خون ِ بودن...

تا درد، جانی دوباره گیرد...بسوزد و بسوزاند آنچه روزمرگی خاموش کرده است...

من این زخم را دوست دارم...با همه درد و سوزناکی اش...

دردی که درمان است فراموشیم را...که من انسانم و روزی به جانشینی خداوند آمده ام...

همیشه نبردی است...

میان آنچه مرا به آرامشی مرگبار می کشاند و آنچه درونم زمزمه می کند...

میان تخدیری که نه درد را بل احساسم را میکشد تا مباد که ببینم و بشنوم و آنچه که درد ِ بودنم را فریاد می زند...

هر روز نبردی است این دو را...

و من

هر شامگاه

در پایان کارزاری سخت

در سکوتی مرموز

و در برهوتی وهم انگیز...

در آستانه ی دروازه ای می ایستم...

پیش رویم راهی است.... پشت سرم نیز...

می ایستم و می اندیشم...

به آنچه در راه خواهم داشت و آنچه پس ِ پشت نهاده ام...

به دردی که مرا به رفتن می خواند و التیامی که به ایستادن...

چشمی به سوی آسمان دارم و می دانم

نه، رفتن و دل به راه سپردن ...و نه، ماندن و سر به التیام سپردن

هیچکدام به اندازه ی این لحظه ی انتخاب سخت نیست...

این مطلب رو یکی از دوستان خوبم PM گذاشته بود

 هر روز شیطان لعنتی خط های ذهن مرا اشغال می کند هی با شماره های غلط ، زنگ می زند،‏ آن وقت من اشتباه می کنم و او با اشتباه های دلم حال می کند.

دیروز یک فرشته به من می گفت : تو گوشی دل خود را بد گذاشتی آن وقت ها که خدا به تو می زد زنگ آخر چرا جواب ندادی چرا بر نداشتی ؟!

یادش به خیر آن روزها مکالمه با خورشید دفترچه های ذهن کوچک من را سرشار خاطره می کرد امروز پاره است آن سیم ها که دلم را تا آسمان مخابره می کرد .

با من تماس بگیر خدایا حتی هزار بار وقتی که نیستم لطفا پیام خودت را روی پیام گیر دلم بگذار ...

چقدر یه شکست تو زندگیت مهمه؟؟آیا باعث شکوفاییت میشه یا این که باعث میشه که نا امید بشی و دست از تلاش برداری..

مرا بسته بندی کن و در تابوتی بگذار. نگذار کلاغهای بد صدای بد قدم با جسد بلاتکلیفم عشق بازی کنند. نگذار دستهایم از روی سینه ام کنار برود و حالت التماس بگیرد. نگذار مشتم پیش کسی باز شود. آبرو داری کن...
جنس تابوتم از هر چه باشد مهم نیست، مهم این است که وقتی مردم همه بگویند یک لعنتی تمام عیار بود.
کلاغهای شوم را با سنگ قلابت نپران عشق من، بگذار آن قدر قار قار کنند تا از نفس بیفتند و به درک واصل شوند ، آن وقت من هم توی گور نمناک و بدبویم از سر حرص لبخندی میزنم و برای خودم زمزمه میکنم: این بود تلافی هر چه گذشت.
دستهایم که روی قفسه ی سینه ام قلاب شده است، حالت رمانتیکی به من میدهد.بگذار این گونه مرا به خاک بسپارند تا برای یک بار هم که شده رمانتیک و جذاب به نظر برسم.
حالت التماسم را مخفی کن، حتی اگر تو هم آن را در زمان زندگانی ام ندیده باشی، التماس پنهانی ترین شیوه ی هم خوابگی ام با زندگی بود.

آن وقت پس از دفن من از سر آسودگی نفسی بکش و خدایت را شکر که از شر من خلاص شدی.
من هم آن زیر برای خودم زندگی میکنم.با کرمها حرف میزنم و هر لحظه منتظر ورود نکیر و منکرم.
آنها نمی آیند و من سالها در انتظار می مانم. راستی، چقدر طول می کشد که تو به من بپیوندی؟

تبریک مهرماه92
اشک
ولادت امام رضا علیه السلام
و او که شاهد زندگی ماست...
خدا گفت: در ملکوت من همیشه جایی برای تو هست ، بیا !
[عناوین آرشیوشده]