همه ساله با فرا رسیدن زمستان، فروغ زندگی، از سیمای طبیعت رخت برمی بندد و افسردگی و پژمردگی جای آن را می گیرد و طبیعت به شکل موجودی بی جان درمی آید.
    پس از مدتی، با فرا رسیدن بهار، روحی دوباره در کالبد طبیعت بی جان و افسرده دمیده شده و طبیعت لباس حیات بر تن می کند. آری! این گونه است که رستاخیز انسان و جهان، با پیدایش بهار، به تماشا گذاشته می شود.
    پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله می فرماید:
    «اذا رایتم الربیع فاکثروا ذکرالنشور
    هر گاه دیدید بهار را، بسیار یاد کنید از قیامت.»

 کنار پنجره ایستاده ام. دانه های باران همچون مادری مهربان صورتم را نوازش می کند. مرواریدهای کوچکی که یکی پس از دیگری با ریزش خود طنین دلنشینی را به گوشم می رسانند. درختان لباسی نو به تن کرده اند.
    درختانی که به پاس اقامتی یک روزه تا دنیا دنیاست دست های خود را بدون هیچ خستگی رو به آسمان گرفته و خدا را بخاطر این همه زیبایی و نعمت های بی کران سپاس می گویند.
    به زمین می نگرم؛ به خاکی تشنه که تا لحظاتی پیش محتاج قدری آب برای سیراب کردن خود و دانه هایش بود، اما اکنون با ریزش باران در دل خاک، دانه ها سر از خاک بیرون آورده و درختان شکوفه های زیادی را به نمایش گذاشته اند که می توان شروع فصلی طراوت بخش را شاهد بود.
    ... من با دور ریختن کینه، پاک کردن گذشته، خریدن شادی و کاشتن تعادل و پاکی که خوشبوترین و زیباترین گل دنیاست به خانه تکانی دلم مشغولم و خود را سرگرم می کنم.
    کاش انسان ها نیز با آغاز این فصل زیبا بدی ها را فراموش کنند و خوبی و بخشش را در دل خود بکارند.
    بیاید با آغاز این فصل زیبا دوست داشتن را رواج دهیم تا کمی عشق بر این دل های تشنه ببارد...
    این روزها دل ها تشنه ترند تا زمین...
    خدایا! به جای باران، کمی عشق ببار...!

چقدر از تو دور ماندم ، چقدر از خود دور ماندم . کلامم را با چشم دل بخوان که ببینی آن را با آب زلالی از جنس اشک نوشته ام . آن را بخوان که حدیثی از فراق تو ست. آن را بخوان وبدان که از خود توان نوشتن نداشتم . یادم است که میگفتی باید به آنجایی که لایق آنیم ، یعنی بهشت برین دست یابیم . اما میدانی که بی تو یافتن مسیر بهشت چقدر دشوار است . آخر نشان آن را از که بپرسم که خود ره گم کرده نباشد و از که بپرسم در حالی که هیچ راه شناسی نمی یابم ودر این سرای بی کسی تنها خود را میبینم بی تو و تنها و نمی دانم بعد از تو چه کسی با لبخندش مرا به سوی خدا خواهد خواند و چه کسی با نگاهش قلبم را آرام خواهد کرد که مهدی (عج) می آید . دیگر چه کسی عصا زنان راه نماز را نشانم خواهد داد . دیگر چه کسی با قطرات اشکش بذر حب مولا را در دلم خواهد کاشت . کاش بودی ودستم را می گرفتی یا شاید ای کاش من بودم در آن مسیری که تو در آن قدم بر می داشتی . ولی افسوس که آن راه را گم کرده ام ، همان راهی که تونشانم دادی ، راه بهشت را می گویم ، همان بهشت گم شده . یادت هست آن روزی را که رفتی ، من در کجای این مسیر بودم ، حال آرزو دارم همان جا مانده بودم تا لااقل راه را گم نکرده بودم . اما میدانم که نمی توان در یک جا ماند وباید رفت واز این روست که به امید خدا به خود جرئت حرکت دادم و می دانم آن را به مدد تو خواهم یافت .

تقدیر در دست شماست

پدر

سایه ای بود و پناهی بود و نیست

شانه ام را تکیه گاهی بود و نیست

سخت دلتنگم ،  کسی چون من مباد

سوگ ، حتی قسمت دشمن مباد

گفتنش تلخ است و دیدن تلخ تر

” هست ” ناگه ” نیست” گردد در نظر

باورم شد ،  این من ناباورم

روی دوش خویش او را می برم!

می برم او را که آورده مرا

پاس ایامی که پرورده مرا

می برم در خاک مدفونش کنم

از حساب خویش بیرونش کنم

راست میگویم جز این منظور نیست

چشم شاعر از حواشی دور نیست

مثل من ده ها تن دیگر به راه

جامه هاشان مثل دل هاشان سیاه

منتظر تا بارشان خالی شود

نوبت نشخوار و نقالی شود

هر یکی  همصحبتی پیدا کند

صحبت از هر جا به جز اینجا کند

گفتنش تلخ است و دیدن تلخ تر

خوش به حالت ، خوش به حالت ای پدر

....در روز دوم دی ماه 88 مصادف با ششم محرم مشغول تدریس بودم ؛که تلفن همراهم زنک خورد وبرادرم گفت سریع بیا خانه ی با با ؛ نمی دانم چگونه به آنجا رسیدم ؛ در بازکردم دیدم همه در حال گریه وشیون و زاری هستند ؛ تازه فهمیدم بعداز  10 ماه از مرگ مادر ؛ پدر هم به سوی او شتافت ...چقدر سخت است درد بی پدری و بی مادری ...جهت تسلی دلم به این ماه دل خوش دارم ......

عزیزترینم!

بشنو صدامو وقتی صدات می زنم، گوش کن وقتی می خونمت

وقتی باهات نجوا می کنم روتو کن به من، من فرار هم که بکنم بازم میام سراغ تو

روبه روت وایمیسم و سر به زیر مویه می کنم،

همه ی امیدم وعده های قشنگ توئه

تویی که می دونی تو دل من چی میگذره،

تویی که می دونی من چی می خوام

تویی که از عمق وجودم خبر داری، من هیچ رازی ندارم که تو ندونی...

حتی اگه مال اون دنیام هم باشه بازم تو می دونی،

من تا بخوام به زبون بیارم تو تا تهشو خوندی...

تو از خواهش دل من خبر داری، تو می دونی دنبال کدوم سرنوشتم

اصلا سرنوشتمو تو نوشتی... یادته؟

تو بودی که ماجراهای زندگی منو از اول تا آخر رقم زدی

خود تو، نه هیچکس دیگه!

چه زیادش چه کمش، چه خوش یا ناخوش

چه اونایی که واسه همه رو شد، و چه اونایی که فقط تو خلوت خودم گذشت

همه رو تو می دونی...

نازنین من! اگه واسه دلخوریایی که ازم داری خودتو ازم دریغ کنی

این وجود گرسنه ی منو کی سیرش می کنه؟

دلبر من! روتو ازم برنگردون... که خوار می شم

و اگه تو خوارم کنی، دیگه کیه که منو عزیز کنه؟!

محبوب من! من از خشم تو و غضب بلاخیزت بازم به آغوش خودت پناه می برم

نازنین دلدارم! هر چند من لیاقت مهربونی تو رو ندارم

ولی لطف تو اون قدر بزرگ هست که بازم به من خوبی کنی

زیبای من! انگار وایسادم رو به روت و این امید که تو تکیه گاهمی

مثل یه چتر رو سرم سایه انداخته باشه

و همون جوری که انتظارشو دارم تو باهام حرف می زنی

اونم حرفایی که فقط تو بلدی و همون رأفتی که فقط از تو برمیاد

ای همه ی وجود من! اگه کوتاهی هامو ببخشی، کی از تو بزرگوارتر؟!

من که نمی دونم، شاید همین روزا مرگم برسه،

من هم که کاری که لایق تو باشه که نکردم هنوز،

پس اعتراف می کنم... و همین اعترافو وسیله ی عذرخواهی می کنم

راستش یه وقتایی که جرأت می کنم یه نظر بندازم به اعماق وجودم

می بینم وای به حالش! اگه تو نبخشیش!

مهربونم! تو که تو زندگیم همیشه به من خوبی کردی،

بیا و وقت مرگم هم خوبیتو دریغ نکن!

آخه چه جوری من از حسن نظرت نسبت به خودم نا امید بشم؟

حتی واسه بعد از مرگم! من که جز خوبی ازت ندیدم که...

حالا هم بیا و افسار کار منو هر جور خودت می دونی بگیر دستت

بیا و چاره ساز من گناهکاری باش که سرتا پام نادونیه

دلبر همیشگی من! خیلی وقتا زشتیامو ندیده گرفتی و پیش خوبا به روم نیاوردی

و من چه قدر به این ندیده گرفتنت تو اون دنیا محتاج ترم!

حالا که تو این قدر بزرگواری، بیا و فردای قیامتم جلو چشم اون همه آدم

که دارن نیگا می کنن منو مفتضح و رسوای همه نکن!

یار وفادار من! خوبیات باعث میشه خواسته های منم بیشتر بشن

گذشت تو هم که خیلی بالاتر از کرده های ناچیز منه

پس،  فردای قیامت کاری کن به دیدنت شاد بشم

آرامش وجود من! بی نیازاز عذرخواهی نیستم،

واسه همینه که ازت پوزش می خوام

تو اون قدر خوبی که همه ی خطاکارا ازت پوزش می خوان

و عذرشونو تقدیمت می کنن

تو نیازمو رد نکن، آرزو و امیدم و طمع منو به خودن ناامید نکن

بزرگوار من! اگه می خواستی خوار و خفیفم کنی،

هیچ وقت راهنماییم نمی کردی

و اگه قصد داشتی رسوام کنی که منو نمی بخشیدی!

و گمونم نمی کنم منو که یه عمره جوونیمو

واسه آرزویی که داشتم صرف کردم و از تو خواستمش، رد کنی...

همیشه ستایشت می کنم، همیشه و دائم، جوری که زیاد بشه ولی کم نشه

اون جوری که تو دوست داشته باشی و بهش رضا بدی

نازنین یارم! اگه منو به خاطر بدیام بگیری، منم دامنتو به خاطر گذشتت می گیرم

و اگه منو به خاطر گناهام بگیری، به خاطر بخششت دامنتو رها نمی کنم

حتی اگه جهنم هم برم داد می زنم

و به همه ی اهل جهنم می گم که چقدر دوستت دارم.

زیبای من! اگه کارای من در مقابل تو کوچیکه،

عوضش آرزوم با امید به تو تا بخوای بزرگه!

حالا خودت بگو من چه جوری از پیشت دست خالی و محروم برگردم؟!

در حالی که حسن نظرم اینه که خوبیای تو شامل حالم میشن.

وای... عزیزم! عمرمو چه بیهوده به غفلت و بی خبری از تو فنا کردم!

چه بی فایده جوونیمو به مستی و دوری از تو گذروندم!

اون روزا اون قدر مغرور خوبیات بودم که بیدار نشدم و جلو چشمت،

رفتم تو راهی که آخرش غضب تو بود! 

اما حالا من یه نوکر خانه زاد، پیشت وایسادمو دست به دامن بزرگواریت شدم.

من عذر خواه اون چیزایی ام که در حضور تو انجامشون دادم

و از نگاه تو به خودم حیا نکردم! من می خوام ببخشیم چون بخشش از مرام توئه.

قربونت برم! من که نا نداشتم از اون همه سرپیچی برگردم

مگه همون موقعی که تو با محبتت بیدارم کردی

تا اون جوری بشم که تو دوست داری

بعدشم دلمو از هر چی چرک غفلت از خودت بود پاکش کردی.

حالا نیگام کن مثل کسی که صداش زدیو جوابتو داده،

یا مثل کسی که کاری بهش سپردی

و خودت کمکش کردی تا واست انجامش داده!

آی نازنینی که اون قدر به من نزدیکی

که هیچوقت از منی که شیفته ی توأم دور نمیشی.

آی دست و دلبازی که کم نمیذاری از کسی که امید به هدیه ی تو داره.

یه دل بهم بده که از سر شوق بهت نزدیکش کنم.

و یه زبون که با راستگویی تا پیش تو بالا بره

ای همه ی هستی من! هرکی که معرفش تو باشی

دیگه ناشناس و غریبه نیست

و هر کی به تو پناه بیاره دیگه سرگردون نیست

و هر کی به تو رو بیاره آزاد و رهاست.

هر کی تو راه تو باشه نورانیه و هر کی به تو چنگ بزنه در امانه.

من به تو پناه آوردم. پس حالا خوش گمانی منو به محبت خودت نا امید نکن.

و دلسوزیت رو از من نپوشون. منو تو جایگاه کسایی قرار بده

که امیدشون اینه که با دوستی تو محبتت بهشون زیاد می شه

و الهام کن به من تا همیشه و همیشه واله و شیدای یاد تو باشم.

همتی بهم بده تا اسمتو که می برم روحم تازه بشه

و جایگاه مقدستو بفهمم. به خودت قسم می دم که

منو تو مقام کسایی که اهل عبادت هستن

و به مقام شایسته ای که تو دوست داری ملحق کنی.

من که نمی تونم بدیا رو از خودم دور کنم

سود و منفعت من که در اختیار خودم نیست.

من فقط یه بنده ی ضعیف و گناهبار، و یه برده ی توبه کارم.

پس مبادا منو بذاری جزو اونایی که ازشون روتو بر می گردونی.

یا اونایی که فراموشی یاد تو باعث شده که ازشون گذشت نکنی!

معبود من! نهایت بریدگی از غیر خودت و پیوستن به خودت رو به من عطا کن.

چشم های دل ما رو به نورانیت در تو نگریستن روشن بفرما

تا جایی که چشم دل پرده های نور را از هم بدره

و واسه تماشای تو حتی دیگه به نور هم نیاز نداشته باشه

و برسه به سرچشمه ی عظمت و روح ما آویخته به مقام عزت و قداست تو بشه

مرا از آنانی قرار ده که صدایشان زدی و اجابتت کرد

و به او توجه کردی و او از جلال تو مدهوش شد

و تو در پنهان با او نجوا کردی و او در عیان برای تو عبادت کرد.

خدایا! بر خوش گمانی من غبار نومیدی چیره مگردان

و از کرم زیبایت امیدم را قطع مفرما.

 پروردگار من! اگر خطاها مرا از چشمت انداخته،

از این سو با توکل نیکویم بر خودت، از من چشم پوشی کن.

و اگر گناهان، مرا از کرم لطف تو فرود آورده،

در عوض یقینم به کرم عطوفتت مرا آگاه ساخته است.

و اگر سهل انگاری از آماده شدن برای دیدارت مرا خواب کرده

در عوض شناخت به کرم نعمتهایت مرا بیدار ساخته است.

بار الها! اگر عقوبت بزرگ تو مرا به آتش می خواند،  

شکوه پاداشت نیز مرا به بهشت دعوت می نماید.

خدای من! از تو می خواهم و به درگاه تو می نالم

و با رغبت از تو می طلبم که بر محمد و آل محمد درود فرستی

و مرا از آنانی قرار دهی که همواره به یاد توأند

و پیمان تو را نمی شکنند و از ستایش تو غافل نیستند

و فرمان تو را سبک نمی شمارند.

معبودا! مرا به نور تابنده ی عزتت ملحق ساز تا تو را بشناسم

و از غیر تو رویگردان شوم و از تو که مراقب منی خوف ورزم

ای صاحب شکوه و کرامت

و درود و رحمت خدا بر محمد فرستاده اش و خاندان پاکش

 و سلام و درودی بسیار...

الهی! هر که را عقل دادی چه ندادی،
و هر که را عقل ندادی چه دادی ؟
خدایا من کیستم که بر درگاه تو زارم یا قصه درد خود بتو پردازم.
در عشق تو من کیم که در منزل من از وصل رخت گلی دمد بر گل من .
الهی ای راهنما به کرم ، فروماندم در حیرت یکدم ، آن کدام است ؟ دمی که نه حوا در آن گنجد نه آدم .
اگر من دم بیابم چون من کیست ؟ بیچاره زنده ای که بی نفسش باید زیست .
الهی از جودتو هر مفلسی را نصیبی و از کرم تو هر دردمندی را طبیبی و از رحمت تو هر کسی را سهمی .
بگذار تا داستان درد خود بتو پردازم ، بر درگاه تو میزارم و به امید تو می نازم ، یک نظر در من نگر تا دو گیتی به آب اندازم .
مهر تو به مهر خاتم ندهم ...
وصلت به دم مسیح مریم ندهم ...
عشقت به هزار باغ خرم ندهم ...
یک دم غم تو به هر دو عالم ندهم ...
الهی هر چند ما گنهکاریم تو غفاری ، هر چند ما زشت کاریم تو ستاری ...
الهی گنج فضل تو داری و بی نظیر و بی یاری ، ما را سزاست که خطاهای ما را در گذاری.
الهی به نشانت بینندگانیم ، به نامت زندگانیم ، به فضلت شادانیم ، به مهرت نازانیم ...
از جام مهر تو مست ماییم ، صید عشق تو در دام ماییم ...
زنجیر معنبر تو دام دل ماست .
عنبر ز نسیم او غلام دل ماست .
در عشق تو چون خطی بنام دل ماست .
گویی که همه جهان بکام دل ماست .
الهی دانی که من به خود و به این ورزم و نه به کفایت خود شمع هدایت افروزم ...
از من چه آید ؟ و از کردار من چه گشاید ، طاعت من به توفیق تو ، خدمت به هدایت تو ...
توبه من به رعایت تو ، شکر من به انعام تو ، ذکر من به الهام تو ...
همه تویی ، من کیم ؟ اگر فضل تو نباشد من بر چه ام ؟
الهی ، اگر تو مرا خواستی ، من آن خواستم که تو خواستی و آن خواهم که تو خواهی ...
آمین ...

اگر مردان بزرگ را بیش از اندازه
ارزشمند شمارید نزدیک به زمین زندگی کنید وهمیشه ساده باشید در مشاجرات عادل و
بخشنده باشید در کار همان چیزی را رانجام بدهید که از ان لذت می برید در زندگی
خانوادگی همیشه در دسترس و حاضر باشید.

وقتی از اینکه خودتان هستید خوشنودید و
از رقابت و مقایسه دست کشیده اید همگان به شما احترام می گذارند.

اگر کاسه خود را بیش از اندازه پر کنیم
لبریز می شود

اگر چاقوی خود را بیش از اندازه تیز
کنید کند می شود

اگر زیاد به دنبال پول و راحتی باشید
هرگز ارام نمی گیرید

تا وقتی به دنبال تایید دیگران باشید
برده انها خواهید بود

کار خود را انجام دهید سپس رها
کنید

این تنها راه ارامش است
...

به امید رسیدن به ارامش در
زندگی

عشق مثل نفس کشیدن

روزگاری زمین سرد بود ..

روزگاری زمین سردِ سرد بود ..

روزگاری که آینه ها پی در پی روزهای سرد زمین را در تابش خورشید های مکرر غرق می کردند.

اما چیزی نگذشت که آینه ها یک به یک شکستند و یاد خورشید تنها در خرده های آینه ها بر جا ماند.

چیزی هم نخواهد گذشت که آینه و خورشید هم فراموش می شوند ..

روزی می رسد که اصلاً انکارش می کنند .. نه آینه ای بوده و نه خورشیدی ..

چیزی نمی گذرد که داستان آینه و خورشید هم افسانه می شود.

اما حواسمان باشد !!

تنها راه ما به خورشید از همین تکه تکه های آینه هاست.

شنبه تکه هایی از این آینه ها که روزگاری جلوه گر خورشید بودند، می آیند.

شنبه می آیند مبادا من و تو در پیچ و خم زندگی امروز حماسه های دیروز را فراموش کنیم .

می آیند که رها کنیم هر چه روزمرگی و عادت را .. عادت را .. عادت را ....

تبریک مهرماه92
اشک
ولادت امام رضا علیه السلام
و او که شاهد زندگی ماست...
خدا گفت: در ملکوت من همیشه جایی برای تو هست ، بیا !
[عناوین آرشیوشده]