آیا می دانید این سوال توسط "رات وین هوفن" از مردم 95 کشور جهان طی یک نظر سنجی پرسیده شده است. خوشبخت ترین مردم جهان، مردم دانمارک هستند که میانگین خوشبختی شان معادل 8/2 از 10 است . مردم سوییس با 8/1 دومین ملت خوشبخت جهان و پس از آنها مردم ایسلند (7/8)، فنلاند(7/7)، استرالیا(7/7) و سوئد (7/7) قرار دارند. مردم مولداوی با میانگین 3/5 پایین ترین جایگاه را در جدول دارد.
اما در مورد مطلب قبلی من که این سوال را از خوانندگان خود پرسیدم؛ هرکس به نحوی پاسخ داده. از نمره صفر داریم تا 10.
یکی بدلیل داشتن سلامتی و دیگری بدلیل داشتن یک موتور سیصد هزارتومانی خود را خوشبخت می داند؛ در طرف دیگر هم یکی بخاطر اینکه مردم کشورش در فقر به سر می برند خود را خوشبخت نمی داند.
نکته جالب اینجاست که جواب به این سوال به این بستگی دارد که شخص در لحظه پاسخ دادن، دقیقا به چه چیزی فکر می کند. ممکن است شخص مشکلات زیادی در زندگی داشته باشد؛ ولی در لحظه پاسخ دادن، برای لحظه ای به یاد سلامتی خود بیفتد: او فکر می کند که "اگر من از یکی از نعمتهای چشم، گوش، دست، پا و ... محروم بودم چقدر بر مشکلاتم اضافه می شد" و چون این نعمتها را دارد، خود را خوشبخت می داند.
حال شخصی که مثلا یک دست ندارد، اگر به این فکر کند که اگر دو پا هم نداشت چه مشکلاتی گریبانگیرش می شد و بنابراین او هم خود را خوشبخت می داند و به همین ترتیب اگر شخص در لحظه پاسخ دادن، به «داشته های خود» فکر کنند معمولا نمره خوبی از خوشبختی به خود می دهند. اما اگر در لحظه پاسخ، به قول معروف نیمه خالی لیوان را ببیند و به «آنچه ندارد» فکر کند، خود را از خوشبختی دور می بیند:
چرا من چند میلیون پول ندارم ...
چرا من مستاجرم ...
چرا من فلان بیماری را دارم ...
چرا من زیبا نیستم ...
و ...
مسلما چنین شخصی هرگز احساس خوشبختی نمی کند.
پس این چیزهایی که داریم یا نداریم نیست که ما را خوشبخت یا بدبخت می کند،
بلکه این طرز نگاه ما به داشته ها و نداشته هایمان است.
آیا کسی که به دلیل بیماری خاصی مثل نابینایی خود را بدبخت می داند، با برگشت بینایی اش، احساس خوشبختی می کند؟ به نظر من پاسخ به این سوال نمی تواند به طور حتم مثبت باشد! بلکه بستگی دارد که او بعد از بینا شدن به چه می اندیشد. او می تواند بدلیل اینکه خانه ای برای خود، یا زیبایی و یا شغلی ندارد باز احساس خوشبختی نکند. در صورتی که او حتی قبل از اینکه بینایی اش را به دست بیاورد می توانست خوشبخت باشد.
پس همه باید بدانیم که خوشبختی همان «احساس رضایت» است. و احساس رضایت فقط با قانع بودن به داشته هایمان بدست می آید و با تمرکز بر آنچه نداریم نابود خواهد شد.
اما شاید این مطلب در ذهن شما نقش ببندد که اگر انسان به آنچه ندارد، نیندیشد، پس چگونه می تواند پیشرفت کند؛ چرا که همواره جدال با محدودیتها و نقصها بوده که باعث پیشرفت بشر شده است.
و پاسخ من هم این است که نوع نگاه به نداشته هایمان باید عوض شود. اگر صرفا نگاه انتقادی به آنها داشته باشیم، هرگز طعم خوشبختی را نخواهیم چشید ولی اگر با کوشش و تلاش خود تصمیم بگیریم که آن محدودیتها را جبران کنیم آنوقت است که با هر پیروزی یک گام به سوی خوشبختی برمی داریم. همیشه یادمان باشد:
«انسانهای موفق و خوشبخت بر چیزی تمرکز می کنند که
خواستار آن هستند نه آن چیزی را که ندارند!»
