همه ساله با فرا رسیدن زمستان، فروغ زندگی، از سیمای طبیعت رخت برمی بندد و افسردگی و پژمردگی جای آن را می گیرد و طبیعت به شکل موجودی بی جان درمی آید. پس از مدتی، با فرا رسیدن بهار، روحی دوباره در کالبد طبیعت بی جان و افسرده دمیده شده و طبیعت لباس حیات بر تن می کند. آری! این گونه است که رستاخیز انسان و جهان، با پیدایش بهار، به تماشا گذاشته می شود. پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله می فرماید: «اذا رایتم الربیع فاکثروا ذکرالنشور هر گاه دیدید بهار را، بسیار یاد کنید از قیامت.»
منصور حسین آبادی پختگی عطر خود به همراه دارد.
زیبایی سرشاری به انسان هدیه می‌کند.
هوش به ارمغان می‌آورد، ذکاوتی در کمال.
تمام وجود را به عشق فرا می‌رویاند.
اکنون انسان تنها یک گُل عشق است.
هر حرکت عشق است و
هر بی‌حرکتی باز هم عشق;
زندگی عشق است و
مرگ باز هم عشق
