شفایافته: سمیه ملایى بالاخانه 12 ساله ، اهل زابل ، روستاى بالاخانه تاریخ شفا:نهم مهرماه 1373 بیمارى: فلج هر دو پا گفتم ویلچرم را نفروش، مى خوام داشته باشمش. پدر نگاهش را به طرف من چرخاند، دستى به سرم کشید، آهى از دل کند و گفت روزهاى سختى رو گذروندیم دخترم، من و تو مادرت. آه مادرم ... چقدر دلم برایش تنگ شده است. یک هفته است او را ندیده ام، اما گویى سالهاست از او دورم. اگر مى توانستم پرواز کنم این فاصله را طى مى کردم. بال مى کشیدم و خودم را به مادرم مى رساندم این خبر شاد را به او مى دادم و مى گفتم: مادر دیگه نمى خواد دور از چشم من گریه کنى . دیگه نمى خواد وقتى که خوابم، کنار بسترم بنشینى و پاهاى خشکیده مو ببوسى ، حالا شفا گرفتم مادر، حالا مى تونم راه برم، بدوم، بازى کنم و شادباشم. شوق عجیبى داشتم، شوق یک پرواز، یک عروج. مى خواهم حداکثر استفاده را از سلامت پاهایم ببرم کاش آن لحظات نورانى ، آن زمان روحانى بیشتر طول مى کشید کاش زمان مى ایستاد و من در خلأ آن خلسه عاشقانه، لحظاتى چند شناور و گم مى شدم. وقتى آقا آمدند عطر وجودشان همه فضا را پر کرد و مشامم و نوازش داد. دستى پر نور از آستین سبزشان بیرون آمد و به نوازش بر سر و صورتم کشیده شد. داغ شدم انگار خورشید به زمین آمده بود و از نزدیک بر من مى تابید. حرارت آن دست نورانى بر سر و صورتم رویید و تمامى وجودم را پر کرد حتى پاهایم جان گرفته بود و از حرارت آن دست خورشیدى داغ شده بود. آقاى سبز پوش نگاهش را که همه نور بود به من دوختند و پرسیدند: به زیارت من آمده اى ؟ بى اختیار جواب دادم: بله آقا، به زیارت شما آمده ام، به پابوس و شفا خواهى از شما. مهربانانه پرسیدند: چه حاجتى دارى دخترم؟ اشاره اى به پاهاى خشکیده و لمسم کردم وگفتم: پاهایم آقا، پاهایم خشکیده اند، مثل یک تکه چوب، شفا مى خواهم آقا! لبخندى بر لبانشان نشست؛ لبخندى که پر ستاره بود، خورشیدى بود، آبى بود، آسمانى بود، مثل آسمان آبى شبهاى زابل پر ستاره بود. هیچ وقت لبخندى بدان زیبایى ندیده بودم. گفتند: از راه دور آمده اى، خسته اى، بخواب آرام بخواب صبح که از خواب بیدار شدى شفایت را گرفته اى و پاهایت سالم خواهند بود. یک بار دیگر دست مبارکشان را روى صورتم کشیدند و چشمانم را بستند، بخواب رفتم. صداى اذانى از دور شنیده مى شد و صداى نقاره خانه مى آمد. صداهایى قاطى با همهمه و صلوات به گوشم مى رسید: گویى آقا به دیدنش اومدن، چهره اش نوارنى شدهـنور دیدار آقاست. نگاه کنید پاهاى فلجش داره تکون مى خوره، به حتم مورد عنایت آقا قرار گرفته، آره شفا یافته، شفا یافته ... چشمهایم را باز کردم، نقاره خانه همچنان مى نواخت، صداى مؤذن از گلدسته ها مى آمد، صبح آمده بود؛ صبح نوید، صبح امید، صبحى که وعده اش را آقا به من داده بود، جمعیت زیادى گردم را گرفته بودند پدر در کنارم در پهلوى ضریح امام بر زمین افتاده بود و با صداى بلند مى گریست.ـ سجده شکر به جاى مى آورد و خدا را سپاس مى گفت. پس حقیقت داشت؟ من شفا گرفته ام؟ باورم نمى شد آن خواب آن رؤیاى شیرین با آن دیدار روحانى واقعیت داشت، من به دیدار آقا رسیده بودم. حال زنها گردم را گرفته بودند و چادرهاى سیاهشان حجابى شده بود بین من و مردم، لباسهایم به تبرّک تکه تکه شد، هزار تکه شد، بعد دستهایى به سویم بال گشودند، آغوشهایى از محبت به سر و رویم گشوده شد خود را در بغل هزاران مادر دیدم. اى کاش مادر خودم هم مى بود و این لحظات عاشقانه را از نزدیک مى دید. به زابل که رسیدیم، همین که از اتوبوس پیاده شدیم ، پدر ویلچر را از باز اتوبوس پایین آورد از من خواست بر آن بنشینم، با تعجب گفتم من که سالمم. با مهربانى گفت: مادرت که اینو نمى دونه و ممکنه از دیدن تو شوکه بشه و خداى نکرده سکته کنه، وقتى که به خونه رسیدیم آروم آروم ماجرا رو براش تعریف مى کنیم، بعد مى تونى ویلچر رو براى همیشه کنار بگذارى. قبول کردم و دوباره بر ویلچر نشستم، از این که ماهها زندانى این ویلچر بودم نسبت به آن احساس بدى داشتم، در دل آروز مى کردم هیچ کس دچار این زندان نشود. به کوچه منزلمان نزدیک مى شدیم و تپش قلبم بیشتر مى شد، نمى دانستم وقتى مادر را ببینم چه حالى پیدا خواهم کرد؟ آیا طاقت خواهم آورد که بر ویلچر آرام بگیرم و شاهد اشک ریختن او باشم؟ نه به حتم از جا بر خواهم خواست تا پیش قدمهایش خواهم دوید، خود را به پاهایش خواهم انداخت و از او عاجزانه خواهم خواست که دیگر گریه نکند و پنهانى اشک نریزد. آخرین پیچ خیابان را که پشت سر گذاشتیم به کوچه منزلمان رسیدیم، همان کوچه تنگ و پر ماجرا، کوچه آشنا و پر یادو خاطره کودکى . آن روزها که سالم بودم و همراه و همبازى با دیگر دختران محله در این کوچه دنبال هم مى دویدیم و شادى هایمان را با هم تقسیم مى کردیم. به داخل کوچه پیچیدیم، بچه ها در حال بازى بودند به دنبال هم مى دویدند و چقدر شاد بودند. پدر ایستاد، به بچه ها نگاه کرد من نیز لحظه اى بازى و شادى آنها را به چشم کشیدم. به یاد روزهایى افتادم که با حسرت از پس پنجره به آنها مى نگریستم و مى گریستم. آن روزهایى که خانه دلم سراى غم بود. بچه ها تا مرا دیدند دست از بازى کشیدند، همیشه با دیدن من بازى را رها مى کردند و در گوشه اى مى ایستادند تا من از برابرشان بگذرم، هیچ وقت در برابر نگاه من بازى نمى کردند، شاید دلشان به حال من مى سوخت. حالا هم نگاهشان پر از ترحم و اندوه بود. به آنها گفتم نزد طبیبى مى روم که طبابتش خدایى است اگر از نزد این طبیب ناامید برگردم دیگر هیچ امیدى به سلامت نخواهم داشت. حالا آنها مرا مى دیدند که بر ویلچر نشسته ام، پس دیگر هیچ امیدى به بهبودى من نداشتند. سیمین حیرت زده جلو آمده و در برابر نگاه من ایستاد و گفت: پس تو شفا نگرفتى ؟ لبخندى زدم و گفتم: با دعاى خیر شما چرا، ولى ... هنوز حرفم تمام نشده بود که مادر از منزل بیرون دوید تا مرا نشسته بر ویلچر دید فریاد کشید و گریست. سیمین پرسید: ولى چى ؟ مادر جلو آمد در حالى که نگاهش پر از گریه بود، طاقت دیدن آن چشمهاى بارانى را نداشتم، دوست داشتم از جا برخیزم خود را به آغوشش بیاندازم و با فریاد بگویم: دیگه بسه مادر، گریه بس، لبخند بزن و شادى کن، دخترت شفا گرفته، حالا من مى تونم روى پاهاى خودم بایستم، بدوم و بازى کنم، مى تونم تو کارهاى خونه کمکت کنم. سیمین پرسید: بگو سمیه چه اتفاقى برایت رخ داده؟ خوب شدى یا نه؟ نگاهم را از مادر چرخاندم تا چهره غمگین سمین، و پرسیدم: داشتین چى بازى مى کردین؟ گفت قایم باشک بازى ، گفتم: کى گرگه؟ گفت هر کسى تازه بیاد به بازى. با خنده گفتم: این دفعه رو کور خوندى ، این دفعه دیگه من گرگ نیستم از جا برخاستم و با فریاد گرفتم این دفعه من شیرم، شیر شیر بچه ها با صداى بلند هلهله کشیدند، مادر نگاهش مات به پاهاى ایستاده من ماند. هنوز باورش نبود، تکیه اش را به دیوار داد و آرام زمزمه کرد: یا امام رضا! یا ضامن آهو! اى خداى بزرگ! شکر، شکر. پدر در نگاه مات مادر خندید. بچه ها دورم را گرفته بودند و یکصدا آواز مى خواندند، آوازى شادى و سرور ...
منصور حسین آبادی پختگی عطر خود به همراه دارد.
زیبایی سرشاری به انسان هدیه می‌کند.
هوش به ارمغان می‌آورد، ذکاوتی در کمال.
تمام وجود را به عشق فرا می‌رویاند.
اکنون انسان تنها یک گُل عشق است.
هر حرکت عشق است و
هر بی‌حرکتی باز هم عشق;
زندگی عشق است و
مرگ باز هم عشق
