ای امام زیبایی ها! سلام.
پائیز هم آمد، می بینی؟
گویی او هم منتظر است. ابرهایش را بنگر،
برای دوری از تو اشک می ریزند. برگ ریزان برای توست؛
او هر سال به امید آمدنت زمین را فرش می کند.
چشم برگ ها به آسمان خیره مانده، بلکه منت نهی و بر سرشان قدم گذاری.
درخت هم عریان می شود تا وقتی تو می رسی، لباس نو بر تن کند و سبز بپوشد.
ولی آقای من؛ بین پائیز و بهار، تنها یک زمستان فاصله است.
اما بین من و تو جاده ای بی انتها به نام انتظار.
من مسافر این جاده ام. جمعه منزلگه من است و اشک، تنها دارایی ام.
هر کجا تو باشی، مسیر زندگی من از همان می گذرد.
مولای من؛ می ترسم از خزان.
نکند تو نیایی و قلب من در این جمود یخ زده منجمد شود!
و در این راه، پیش از آنکه به تو برسم، چشمانم به راه سپیدت
خیره بماند و تو را ندیده بمیرم.
